Coğrafya kaderdir = Taşra ?

Fehim'in içten içe keyiflendiği anların kendi bakış açısıyla benim bir taşralı olmamı kanıtladığına dair duygu kabarmasını hissederek anlıyordum.
Elbette bir kasabada doğmuş, uzun süre kasaba sayılabilecek bir muhitte büyümüştüm, taşralı sayılmam alçaltıcı mıdır sorusunu da hep soragelmişimdir?
Taşralı olmak ayrımcılığına kaç kez maruz kaldığımı Fehim'le bırakın tartışmayı konuşmak bile bana zaman içinde zul gelmiştir.
Ötekileştirmenin ne demek olduğunu bilmeden büyüdüğüm için uzun zamandır Fehim'in beni ötekileştirdiğini fark etmemiştim.
Suzan' da aslında taşralı, nasıl anlaşıyorlar bilmiyorum.
İbni Haldun'un "coğrafya kaderdir" söyleminin bir tezahürü mü şehirli Fehim'in tavrı ;
bilmiyorum;
Soracağım bir sonraki buluşmamızda.

Hangimizdik günah keçisi ?

Radyonun başında ajans haberlerine kulak kesilmiştik.
Uzun zaman sonra Zülkade' nin çabalarıyla bir aradaydık.
Galiba "Uzaktada olsak hep aynı yerdeyiz, bir araya geldiğimizde kaldığımız yerden devam ediyoruz" hissiyatı ile bir aradaydık, Fehim, Suzan, Muzettin, ben ve Zülkade.
Radyo hepimiz için önemliydi.
Haberlerden sonra müzik yayınında radyo günlerini mi konuşacaktık yıllar öncesine gidip.
Her bir araya gelişimizde geçmiş anıları konuşmak artık sıkıcı olmaya başlamıştı,
hissediyorduk.
Hiç birimizde bugüne dair konuşmak istekliliği de yoktu,
hissediyorduk.
Yaşadıklarımıza dair bir "günah keçisi" arayışında olduğumuzu düşünmeye başlamıştım,
"Hangimizdik günah keçisi?" ya da "bizim dışımızdan bize etki eden günah keçisi kimdi?" sorusunu attım ortaya.
Zülkade keçileri çok sever.
Kaşlarını çattı, ayağa kalktı bir hışım,
"Ben çayı demlemeye geçiyorum."

 

Ölüm kokusu

"Hala koku geliyor mu?"
Muzettin' in sorusu ürkütücüydü.
Ormandaydık, hala ölüm kokusu peşini bırakmadı diye düşündüm.
Enkazların başından ayrılalı bir hayli olmuştu, dağ köyündeki küçük kulübesinde gergin gergin soluması hızlanmıştı.
Ne O ne de ben (ölü kokusu değil) ölüm kokusundan kurtulamayacaktık.
Geldiğimizden beri uyku bozukluğumuzda devam ediyordu, biraz dalar gibi olsak ya O ya ben terler içinde ayağa fırlıyorduk.
Ben rüya görmek endişesiyle uyumak istemiyordum zaten.
Altı gün boyunca enkaz başınalığımızda ölüm kokusu tenimizle mi özdeşleşmişti?
Hiç olmazsa ölü bedenlerine kavuşup, onları defnedebildik diye mi avutmalıydık birbirimizi?
Zülkade Suzanna ve Fehim' le alışveriş için bakkal aramaya çıkmışlardı,
az sonra dönebilirlerdi.
"Hadi çalı çırpı toplayalım soba için" diyerek koluna girdim Muzettin' in.
İtiraz etmedi, ormana yürüdük.

 

Bunalım mı, bulantı mı?

 

"Bu fotoğrafı nerede çektiğimi hatırlamıyorum" dedim Suzanna' ya.
Unutkanlıklarımızın farkında olduğumuzdan ses çıkarmadı.
"Yaşadıklarımızdan bunalımların mı tetikleniyor, bulantıların mı?" sorusu zor bir soruydu.
Bunca yıllık haytalarımızda öğrendiğimizi sandığımız bilgilerle başbaşalık hissiyle kalıverdim.
Gölün duru halini izlerken beklemediğim bir soru.
"Etraflıca düşünüp öyle konuşalım bunu." deyip sustum.
Bisikletlerimize binip arkadaşlarımızın yanına yollandık.

Çıfıt Çarşısı

Zülkade haklıydı.

Hayatımda evim gibi bir çıfıt çarşısıydı.
O çıfıt çarşısının dokunulmazlığından temizlikçi kadınlarla da anlaşamıyor evimi kendim temizliyordum.
Antikacılardan, sahaflardan, gezerken topladıklarım, nikah şekerleri, teneke kutu koleksiyonum, dostlarımın bu (huy mu nedir bilmediğim) halimden dolayı verdikleri kıyamadığım, beni besleyen şeyler işte.
Onlardan vazgeçsem kendimden vazgeçeceğim duygusu.
Kendimden vazgeçememem anlaşamamamızın birinci maddesi.
Gazete küpürlerimde işin cabası.
Derdim ne bu birikmişliklerden net cevabım yok,
beni yaşadıklarımla irtibatlandırıyor belki sadece!
Hep hikaye peşindeyim diye mi?
Objeler, nesneler her neyseler onların üzerinden hafızamı kaybetmemek mi?
Zülkade haklı olsada hafızamı kaybetmek istemiyorum.

Dipnot : Fotoğraftaki eser Mimar Nurhayat hanımın hediyesidir.