Sürpriz !

 

Zülkade yine şaşırttı beni. Hep şaşırtıyor zaten, hiç ortak noktamız yok zannettiğimizde bile şaşırtıcı çıkışlarıyla alevlendiriyor sohbetlerimizi.
Neden ortak noktalarımız olmalı anlaşabilmemiz için sorusunu saatlerce tartışmıştık bir keresinde, galibi olmayan güreş müsabakasına dönüşmüş, yorulup tartışmamızı noktalamıştık.
O gün birbirimizi ötekileştirdiğimizin ayırdına varmıştık.
Farklıydık, farklılıklarımızla mutluydukta bir arada yaşama kültürümüzü niye geliştiremiyoruz diye hayıflanıp duruyorduk.
Hangi kitabımın içinde kuruttuğumu unuttuğum kuru çiçekleri özel olmayan bir günde önüne koyduğumda ;
"Bu nasıl bir sürpriz !" diye haykırışına şaşırmıştım.
O'na kurumuş çiçekleri sunmadan endişeliydim, " çok basit olacak galiba" gibi endişeler işte.
Üstelik ikizler burcu özelliklerinden nasıl tepkiler alacağım ürküntüsünüde yaşıyordum usumda.
Neyse ürktüğüm korktuğum başıma gelmedi.
Umarım hala saklıyordur sürprizi?

Mahzen ...

Hayır çocukluğuma inmeyeceğim, sadece mahzende kalmış fotoğraflarla konuşmak niyetim.
Siyah beyaz günler, filmler, şarkılar üzerinden belki hatırladığım karartma gecelerini düşüneceğim.
Bitmeyen insanoğlu savaşlarına göndermeler yaparak barış güvercinleri ile halleşeceğim.
Yeni yıl nakaratlarıda ilgimi çekmeyecek, eski yıl yakınmalarıda.
Rüyalarımda korkularımı tetikleyen tünellere başkaldıracağım ama!
Bir türlü başa çıkamadığım kendimle başa çıkacağım.
Hatta kendimle konuşmalarımı uzun bile tutacağım,

öykülerin su basmış dehlizlerinde yol alacağım.

 

Anlayamamak !

Konserden çıkmış sıkış tepiş tramvaya binmiş resim sergisine yol alıyorduk.
Çok anlamamış olmama rağmen edepli bir senfoni dinleyicisi gibi davranmıştım.
Resim sergisine yol alırkende "ya fikrimi sorarlarsa " endişesi hakimdi.
Kalabalıkların içinde yabancılaşmışım gibi hisler dolanıyordu içimde.
Konserdeki elit izleyicilerden, orkestranın ahenginden sonra sokaktaki karmaşa kaos tuhaf gelmişti.
Neyse ki resim sergisinde kimse soru sormadı.
Entelijansiyanın  beni, benim onları anlayamamamın ip uçlarını yakalamıştım en azından.

 

"Ç a p k ı n "

Ne çok anılar biriktirmiştik.
Kendi gelmişti.
Bir akşam eve döndüğümde kapının önünde oturur buldum.
Bakıştık, konuştuk.
Gece yattım uyudum, geldi bir yerlerden gider herhalde diye düşünerek.
Sabah uyandığımda gitmediğini, kapının önünde beklediğini görünce şaşırdım.
Yine orada bırakıp şehre işe yollandım,
döndüğümde bahçedeydi.
En tek başına zamanlarımda dostluk geliştirdik.
Adını önce Yiğit koymuştum,
komşunun oğluda Yiğit olunca Çapkın yaptık ismini.
Köy benden çok Çapkın'ı tanıyordu.
Ben yokken komşu köye kadar gidiyor beni arıyorlardı Çapkın burada diye.
Bir sabah kalktığımda yoktu kapının önünde.
Döner diye düşündüm, akşam döndüğümde yine yoktu.
Aramadığımız bahçe, tarla, dağ tepe kalmadı,
Yoktu.
Trajikleştirmek istemiyorum,
hala özlüyorum Çapkın' ı...

 

..güneşe ver yüzünü...

işgal ederler ruhunu 

zapt edemezler amma lakin 

sen hep güneşe ver yüzünü 

su ne yapsalar yolunu bulur.

 

Olması gereken !

Olanla yetinme günlerimden kalma göl kenarında bir fotoğraf bulunca mutlu oldum.
Olan olması gereken çatışmasından yorulduğum günlerdi.
Olması gerekene varmak çok zaman alıyor diye düşündüğümü hatırlıyorum.
O halde işin kolayına kaçayım bari dediğimi de.
Felsefi okumalarım o zamanlarda da olmuyor değildi şimdiki kadar yoğun olmasada.
Olanı içselleştiremeden olması gerekene varmanın fikri ve de zikri altyapısını oluşturamayacağım hisside mevcuttu.
O günden bugüne köprünün altından çok sular aktı.
Yundum o sular altında.

 

Kaçabildin mi?

Ne zaman kaçmalarım kabarsa oraya giderdim,
Tek başına.
Kaçmak tek başına anlamlı bazen.
Hele kaçtıkların seni bulamıyorsa.
Hiç erzak sepetimde olmuyordu yanımda,
sessizliğin sesi sadece.
Tekrar kaçmalarımda şunun farkına vardım,
kendimden kaçamıyordum.
Peşim sıra nere gitsem kendim peşimdeydi.
Kendi kendime söyleniyordum,
"gelmesen olmaz mı?"
Olmuyordu!
Kaçmak tamam da kendimden kaçamıyordum.

 

Tutkuların ne alemde?

Nasıl cevaplamalıyım bu soruyu?
Tutku olmazsa olmaz mı?
Olmaz diyenleri duyuyorum.
Tutkuya sıkı sıkıya bağlanmak yorucu.
Zaman denen meret tutku ya da tutkularınızı dünya kadar ilave şartlarla örseliyor.
Sonra tutkunuzu tek başına yaşamanızda o kadar keyifli değil.
Paylaşılabilen, anlaşılabilen tutku kıymetli oluyor.
Yoksa takıntı halinde tanımlanıyor.
Tutkularımı gözden geçiriyorum.

 

Mırıldanmalar 9.

 hüznün en koyu rengini vurdum göğe,

 banamısın demedi. 

damıtılmış ışığını gönderdi bana, 

kana kana içtim.

Mırıldanmalar 9.

Zannettiklerimiz !

 

Uzun uzun takip ettikten sonra kayacığın tepesine tırmanma çabasına da şahit olmaktan mutluydum.
Parmağım deklanjörde hazır bekliyordum.
Nasıl bizi dünyaya leyleklerin getirdiği efsanesi usumdaysa bu kurbağacığın birden prense dönüşebilme ihtimali için epeyce bekledim kaçıp gidecek endişesiyle.
Kaçmadı.
Fotoğraflamıştım.
Gölün soğuk sularıyla yüzümü yıkadım.
Hayat zannettiklerimizden ibaret değildir!

Ehlileştiremediklerimizdenmisiniz ?

 

Şimdi Bızdık nerede bilmiyorum.
O ehlileşmek bilmeyen karakteriyle, inatsa inat mücadele ediyordu benimle.
Ben ait olduğu bir yuvası olsun diye direttikçe kayboluyordu ortadan.
Hep bilge ablamın lafı geliyordu aklıma;
"Kimse kimseye ait değildir!"
Yine de aidiyet karşıtı tavırlarını törpülerim diye düşüne durup şirinliklerle O'na sahiplik taslıyordum.
Yok, olmadı, beceremedim.
Bir sabah uyandım, gitmişti.
Bekledim, gelmedi.
Ehlileştirememiştim!

Ne kaybederim?

 

Paylaştığımız en ciddi sorunuydu.
En ciddi korkusu kaybetmek korkusuydu.
Sıralamaya kalktı kaybetmek istemediklerini, yarım bıraktırdım.
Çok uzun bir listeydi.
Farkında olmadığı neydi bu kadar çok korkunun içinde?
Öncelikleri belirsizdi,
problem acaba önceliksizlik miydi?
Kafa yormaya başladık.
Korkusundan kurtulmadıkça hayatın çekilmezliği arttıkça artıyordu.
Korkunun üstüne gitmezsen korkunun sana dikte ettikleriyle hayat bezdirici halleriyle devam eder.
O halde?
Mandalina toplamaya çıktı,
ben şarkı söylemeye başladım.

Şirazesi mi kaymış ?

 

Alt üst olmuş mevsimler gibiyim.
Papatya mevsimini özlüyorum.
Ayrık otlarının dibinde bile bitiveren papatyaları.
Seviyor sevmiyorlarda sevmiyor çıksalar bile hoşgörülen, bir diğerine uzanıverilen papatyalar dallarından koparılmalarına rağmen küsmüyorlar ya bize,
şaşırıyorum.
Oysa ne acıdır dalından koparılmak,
bazen köklerinden sökülmek.
Şirazesinden kaymış halleriniz olmadı mı hiç?
En son ne zaman kendinizi dalından koparılmış, hatta kökünden koparılmış bir papatya gibi hissettiniz?

Bilge diyor ki!

 

"Sürtünen ip ağacı kesebilir, damlayan su kayayı oyabilir; Yol'u inceleyenler bunun için fazladan çaba göstermelidirler. Suyun eriştiği yerde kanal açılır, kavun olgunlaştığında sapından kopar; Yol'a ulaşanlar , her şeyi doğanın işleyişine terkederler.
1600'lü yılların Çinli Bilgesi Huanchu Daoren'den."

Doğanın lisanı

 Toprağın karla buluşması tohumların çiçeğe durmasının habercisidir.

 Aslında daha pek çok şeyin!

 Doğanın lisanını biliyorsanız okumak zor gelmez,

 bilmiyorsanız zorlanmaya değmez.

..şimdiki aklım olsaydı?

 

En enteresan hayıflanmam bu;
"Şimdiki aklım olsaydı?"
Hayır, Borges'ın Anlar şiirine gitmeyeceğim (bu şiirin Borges'e ait olmadığı iddiaları bir yana).
Şimdiki aklımın o zaman olamayacağının bilincindeyim.
Şimdiki aklımdan çok memnun olduğumda şüpheli.
Bilinç kavramı da soyut.
Yaşanmışlıkların muhasebesi zor .
Dün Rawls'ın kaderin rastlantısallığı üzerine dediklerini gözden geçirdim tekrar.
Mistisizm değil aklımla ilgili meselem.
Modern dünyamızda ortak akıl konusu da var ya ,
neden ortak akıl sorusu da bir köşede!
Akıl bohçam duygu bohçam gibi tıka basa dolu.
Hangisi şimdiki aklım hangisi o zaman ki aklım karmaşık...
Galiba karmaşıklıkta yol almak beni felsefeye doğru tetikleyen yolculuğun işaret fişeği.

... tahammülsüzlüklerimizin yaşı ?

 

Her yaşın ayrı bir güzelliği var her mevsimin olduğu gibi fikrinde hemfikir olmayabiliriz.
Zaten her konuda hemfikir olanlar bence anlaşamıyorlardır.
Karşılıklı kafa sallama modu gibi gelir bana itirazsız konuşmalar.
Mesele tahammüllülük tahammülsüzlük mü diyorum ya da bu iki duygu durumu arasında iyi gelen tercihler mi söz konusu olan?
Yaş ne kadar önemli diye de sormaya başladım kendi kendime.
Yaş kemale erdikçe tahammül barometresi tahammülsüzlükten yana ama karşı tarafın anlayamayacağı halde evriliyor.
Çünkü yaşı kemale eren karşının kendisinden olgunlaşmış bir tahammül derecesi beklentisinde olduğunu biliyor.
Oysa yaş kemale erende sizde gençliğinize, çocukluğunuza doğru yol almıyor musunuz?

Keşkeler olmasaydı keşke !

 

Hep söylüyorum, bazı sözcükleri sözlüğümden çıkardım.
En önemlilerinden biri "keşke" .
Böyle bir tutum çok kolay oluşmuyor,.
Diğer çıkardığım sözcüklere ya da kavram, olgu vesaireleri de yazarım zamanı geldikte.
Şimdi saatlerce envanter yapacak halim yok, bence sizde yeltenmeyin envantere.
An itibariyle "artık keşkelere yer yok" sloganı ile yola devam.
Keşkelerin nelere mal olduğunun bilincinde olarak tabii..

..mühim olan paraymış !

 

 

"Paranın ne önemi var, mühim olan insanlık !"
Şimdi böyle bir öğretiye hayli inanmış bir kuşağı "yok ya , mühim olan para." modern düşüncesine meylettirmek oldukça zor mu?
Bu konuda yapılmış araştırmalar, yüksek lisans, doktora tezleri vardır belki,
araştırıyorum.
En değerli mübadele aracı para olmadan ya da konuşulmadan insanoğlunun kurduğu sistemleri anlamakta zor olsa gerek.
"Mühim olan insanlık mı?" sorusuna vereceğimiz cevaplar mevcut modern dünyamızın geleceği için de önemli.
Konu çok bilimli bir konu !
"İnsan nedir ?" diye başlayarak dersimi bende çalışmalıyım.

Neden Telaşe ?

 

Aralık ayı bana iyi geldi.

Hep kendimle konuşmalarımda kendime telkin ettiğim arınma, sadeleşme üzre önermeleri hayatıma aşılama süreci sanki,

bir bitkiyi aşılar gibi!

Telaşe hallerim ne kadar meşgul etmiş beni,

bir yerlere yetişme telaşım ama nereye?

Hayatımın geç kalınmışlıkları yok değil.

Geç kalsam da hayatımda gerçekleşenlerde yok değil.

Neyin peşindeyim biraz karışık !

Karışıklık iyidir diye düşündüğüm zamanlarda oldu.

Kaos yaratıcılığınızı tetikleyebiliyor.

Çok lafa gerek yok ,

artık telaşe yerine sükut var,

sükut ile yaratıcılığım beslenir mi bilemem ama huzur için belki iyi gelebilir.

Aralık başından beri uyandığımda penceremi açıp "ey huzur ,merhaba" diye merhabalaşıyoruz.

..ah Aralık !

.. yine aylardan Aralık, nice sevdalarda kesişmişti yolumuz, birikmişti tükenmeyen yollarda acılarımız, önce acıyı bellemiştik sonra sessizliğini kuşanmıştı dört yanımız !

 

Eski Defterleri kapatmak...

 

Zülkade "eski defterleri kapatalım" dediğinden bu yana ne kadar zaman geçti bilmiyorum.
Satır araları yorucu olabiliyor elbette ama yorulmak kavramını sürekli reddettiğimden olsa gerek rahatsızlık duymuyormuşum gibi geliyor.
Zülkade satır aralarıyla halleştiğimi nasıl hissediyor bilmiyorum, hissediyor.
Eğer ruhiyatı elveriyorsa cebelleşmiyor benle.
Yok elvermediyse üzerime üzerime geliyor.
Eski defterler yüzleşme gerektiriyor, gerçek bir yüzleşmeniz yoksa kah satır araları kah paragraflarla karşılaşmanız kaçınılmazlaşıyor.
Eski defterle yüzleşmenizi kendi alanınıza dair sınırlamak mümkün mü değil mi sorusu üzerinde düşündüğümde oldu.
Kendine verdiğin eziyet galiba böyle bir akıl yürütmeyi getirip koyuyor önüne.
Kapatabildiğimi düşündüğüm her kerre bir satır arası düşüyor usuma.
Eski defterlere döktüğün hikaye senin kaleminden hikayen,
öyleyse önce kendimle mi yüzleşmeliyim ?
Bir satır arası kavgamda Zülkade ile bunu masaya yatırabiliriz.